اولین کنسرت تهران بود .
شب قبلش من پیشش نبودم .
ظهر اومدم خونه که آماده شیم بریم دیدم ای داد بیداد موهاشو کوتا کرده .
داشتم از خنده می مردم چوندبعد چند سال اینطوری می دیدمش و عادت نداشتم .
ولی خوب جلو خودمو گرفتم که تو دلش خالی نشه .
تقریبا مطمین بودم که کنسرت اول خووب نمی شه . چون استرس صحنه باعث میشه حرکاتت و نفس گیریات از حالت نرمال خارج بشه .
من هنوز لباس نخریده بودم. مرتضی هم سرما خورده بود .
گفتم خوب اگه صدات باز نشد بگو بهشون که سرما خوردی .
گفت نمیشه اولین باره میگن پس صداش افکت بوده الانم بهونه میاره .
رفتم بیرون که هم لباس بخرم هم پودر روتارین که گرفتگی صداش بر طرف شه .
نزدیکای رفتن بود که رسیدم خونه .
شهریار موهاشو درست کرده بود .
لباساشو پوشیده بود و این عینکم زده بود .
دیگه خندم نگرفت . ذوق کردم . خیلی خوشتیپ شده بود .
رفتیم سر اجرا و مرتضی جوری خوند که من و مهدی کرد فقط همدیگرو با تعجب نگاه می کردیم .
توصیف کردن حس اون لحظه که از بالا زل می زد تو صورتم و حاصل زحمت تمام این سالا رو می خوند برام ممکن نیست .
اونشب به من ثابت کرد که فقط خواننده نیست . که یه سوپر استار متولد شده .
راستی این عینک که گوشه عکسشه همونه که تو عکس زده ولی این عکس اون شب نیست .
.

و فقط یه جمله خصوصی با خودش :
رفیق سوپر استارم ،
آلبومت داره همونجوری که دوست داری میشه .
می دونم می دونی . 
فقط گفتم که خیالت راحت تر شه عشقم